Η οικογένεια είναι η πρώτη ευκαιρία μας να δοκιμάσουμε τον εαυτό μας στις σχέσεις μας. Και πράγματι αυτό κάνουμε. Μαθαίνουμε να προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας για να μας αγαπούν και να ικανοποιούν την ανάγκη μας. Η οικογένεια όταν αποδοκιμάζει ή επιδοκιμάζει τη συμπεριφορά μας διαμορφώνει την ταυτότητα μας επιβεβαιώνοντας το επιθυμητό και αποδοκιμάζοντας το ανεπιθύμητο.
Με αυτά τα εφόδια εισερχόμαστε στις σχολικές σχέσεις, τις πρώτες κοινωνικές. Είναι η πρώτη στιγμή μοναξιάς. Στο σχολείο δουλεύουμε τις σχέσεις μόνοι μας. Διεκδικούμε τον χώρο μας και την επιτυχία ή την αποτυχία μας. Η δοκιμή και το λάθος είναι δικά μας.
Με το πέρας των σπουδών μας αποχαιρετάμε τις εφηβικές και παιδικές φιλίες. Η δεξαμενή των σχέσεων μας συνεχώς στερεύει. Η ένταξη στο επάγγελμα είναι το επόμενο βήμα. Η προετοιμασία έχει ολοκληρωθεί.
Επιλογή επαγγέλματος
Στο παρελθόν, η επιλογή και η έναρξη του επαγγέλματος ήταν μια συνέχεια και όχι μια τομή στην ζωή του ανθρώπου. Η σημερινή εποχή όμως μας προμηθεύει διαρκώς με επιλογές. Η επιλογή είναι ελευθερία αλλά συνάμα απαιτεί γνώση, πληροφορία και δέσμευση. Δύσκολες διαδικασίες, που πολλές φορές μας βρίσκουν ψυχικά απροετοίμαστους. Το λάθος είναι πάντα μια παράμετρος της επιλογής, που ανακαλύπτεται σε δεύτερο χρόνο και η αναγνώριση του απαιτεί ψυχική δύναμη.
Η ιστορία
Ο Κωνσταντίνος ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία αγόρια στην οικογένεια του. Οι δύο γονείς του ήταν πολύ επιτυχημένοι επαγγελματικά και ιδιαιτέρως η μητέρα του είναι «άνθρωπος καριέρας» όπως ανέφερε ο ίδιος. Το επάγγελμα της απορροφά πολύ προσωπικό χρόνο και τώρα και τότε. Τώρα που ο Κωνσταντίνος είναι τριάντα χρονών και τότε που ο Κωνσταντίνος ήταν έξη χρονών. Στα έξη του η μητέρα του έμεινε έγκυος στον τρίτο αδελφό του. Στους έξη μήνες επέστρεψε στην εργασία της και τα τρία αγόρια έμειναν στη φροντίδα της γιαγιάς τους. Ο Κωνσταντίνος πρόσεχε τα απογεύματα τον δεύτερο αδελφό του τρία χρόνια μικρότερο και συνάμα βοηθούσε την γιαγιά του. Στην ερώτηση μου, ποιος πρόσεχε τον ίδιο, απάντησε με φυσικότητα ότι ο ίδιος φρόντιζε πάντα τον εαυτό του. «Από έξη χρονών;» αναρωτήθηκα. «Από νωρίτερα», μου απάντησε.
Ο Κωνσταντίνος, το υπεύθυνο παιδί της οικογένειας, ο ενήλικος από τα έξη, όταν χρειάστηκε να επιλέξει σπουδές, επέλεξε “υπεύθυνα” το επάγγελμα του πατέρα του. Δεν σκέφτηκε τις κλίσεις, τα ταλέντα, τις επιθυμίες του, αλλά αποφάσισε ότι το μαγαζί του πατέρα του ήθελε διάδοχο και προσέφερε τον εαυτό του. Σπούδασε Οικονομικά, σπουδές που έμοιαζαν πολύ με τα Μαθηματικά, τα οποία αγαπούσε. «Τα Μαθηματικά, μου είπε, με ταξιδεύουν. Όταν αγωνίζομαι να κατανοήσω τις νέες έννοιες, αισθάνομαι ότι ζω, έχω ενέργεια. Με τις σπουδές μου όμως τα εγκατέλειψα. Τα Οικονομικά είναι εφαρμοσμένη επιστήμη και το μαγαζί μου απορροφά όλη μου την σκέψη. Αισθάνομαι ότι το μυαλό μου δεν είναι μαζί μου. Η σκέψη μου είναι δύσκολη, δεν λειτουργεί, ούτε στα καθημερινά».
Τώρα στα τριάντα του υποφέρει από κρίσεις άγχους, που τον κρατούν στο σπίτι μακριά από το μαγαζί. Το άγχος τον πνίγει και βασανίζεται με τα αίτια. «Όλα πήγαιναν καλά στη ζωή μου. Το μαγαζί πάει καλά και ετοιμάζομαι να παντρευτώ με μια κοπέλα, που αγαπώ πολύ. Με πνίγει όμως το άγχος. Υπάρχουν στιγμές που μου κόβεται η αναπνοή και νομίζω πως θα λιποθυμήσω. Τίποτα όμως δεν γίνεται. Συνέρχομαι και όταν είμαι σπίτι, είμαι καλά. Στο δρόμο και στο μαγαζί υποφέρω».
Οι κρίσεις πανικού και η ψυχοθεραπεία
Ο Κωνσταντίνος όπως φαίνεται από το ιστορικό του ήταν το καλόβολο παιδί της οικογένειας. Οι ανάγκες του δεν αναγνωρίζονταν διότι δεν τις αναγνώριζε και ο ίδιος. Όταν οι ανάγκες δεν αναγνωρίζονται, δεν ικανοποιούνται. Η συνείδηση είναι κλειστή και ο εαυτός γίνεται ψευδής. Η πραγματικότητα, όμως μας συναντά, όπως συνάντησε και τον Κωνσταντίνο. Με τα σχέδια για τον γάμο του και με τη ματιά του στο μέλλον αναμετρήθηκε με την ερημιά. Το μέλλον αυτό δεν ήταν δικό του. Η αγωνία του επιχείρησε για άλλη μια φορά να κρυφτεί από την επίγνωση του. Αυτή τη φορά όμως αρρώστησε και έπρεπε να κάνει κάτι, έστω την τελευταία στιγμή. Τώρα δεν ήταν επιλογή, ήταν ανάγκη.
Ο Κωνσταντίνος βίωσε για πρώτη φορά μια σύγκρουση, που απέφευγε σε όλη του τη ζωή. Την αντίκρισε κατάματα με πολύ κόπο και μεγάλη αντίσταση. Πίστευε ότι μακριά από την οικογένεια, θα χανόταν. Το άγνωστο δεν το αντιμετώπισε ποτέ, μολονότι ήταν ο πιο δυνατός στην οικογένεια και αυτός, που φρόντιζε για όλους.
Το τέλος
Ο Κωνσταντίνος χρειαζόταν να επιδιώξει την αλλαγή. Χρειαζόταν να βρει τρόπο να συναντήσει την κρυμμένη επιθυμία του. Πήρε άδεια από το μαγαζί, όπως μου είπε και έγινε δεκτός σε ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Παντρεύτηκε και η γυναίκα του τον ακολούθησε. Το σχέδιο ήταν να τελειώσει το Μεταπτυχιακό και να επιστρέψει στην οικογενειακή επιχείρηση. Την δύναμη του την πρόσφερε απλόχερα η σύντροφος του. Ήταν τυχερός και συνάμα σπουδαίος.
Το σχέδιο επιστροφής έμεινε όμως μόνο σχέδιο. Τώρα πέντε χρόνια μετά ζει στο εξωτερικό, έχει ένα παιδάκι και αντλεί μεγάλη ικανοποίηση από την νέα δουλειά του.
Το μαγαζί το ανέλαβε ο αδελφός του, που είναι πολύ επιτυχημένος στη δουλειά. Η λύση βρέθηκε χωρίς θυσίες.