Οι συγκρούσεις μας αφορούν. Οι συγκρούσεις είναι πάντοτε εσωτερικές. Το περιβάλλον μπορεί να είναι η γενεσιουργός αιτία των συγκρούσεων, οι οποίες όμως αναπαρίστανται ψυχικά και αποκτούν έτσι διαφορετικό περιεχόμενο. Με άλλα λόγια οι εξωτερικές συγκρούσεις προσλαμβάνονται διαφορετικά από τα πρόσωπα, που είτε συμμετέχουν σε αυτές είτε τις προκαλούν.
Οι συγκρούσεις μας εμπλέκουν και μας αποπλέκουν. Τις περισσότερες φορές η επίλυση μιας σύγκρουσης είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού ανάμεσα στην κατάσταση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και στις επιθυμίες μας. Σε κάθε περίπτωση όμως η επίλυση των συγκρούσεων οδηγεί σε νέες επιλογές και ενισχύει την μάθηση και την γνώση. Πλουτίζει τα βιώματα και την εμπειρία
Όταν οι συγκρούσεις αφορούν διαπροσωπικές σχέσεις, η επίλυση τους απαιτεί τον ειλικρινή διάλογο και την αληθινή επικοινωνία των εμπλεκομένων. Η κατάσταση αυτή περιπλέκεται όταν οι συγκρούσεις διαιωνίζονται και γίνονται αναπόσπαστο μέρος της ιστορικότητας μιας σχέσης. Τα εμπλεκόμενα πρόσωπα έχουν καταφέρει να επιβιώνει η σχέση χωρίς να επιλύεται η σύγκρουση. Οι συμβιβασμοί, οι υπεκφυγές και η απόκρυψη αποτελούν τακτικές μείωσης της σύγκρουσης σε ανεκτά για τη σχέση επίπεδα.
Τυχαία γεγονότα ή κρίσιμες αλλαγές ζωής μπορεί να πυροδοτήσουν εκ νέου την σύγκρουση και να υπάρξει η ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης ή νέων συμβιβασμών. Με λίγα λόγια τα νέα γεγονότα οδηγούν σε νέες επιλογές ή σε διακοπή της σχέσης, εάν οι συμβιβασμοί δεν λειτουργήσουν.
Ο αφηγητής του φανταστικού διαλόγου που ακολουθεί ήρθε αντιμέτωπος με τις επιλογές του, μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, που αντιμετώπισε. Μέχρι τότε κατάφερνε να συμβιβάζει τις επιθυμίες του με κόστος στον γάμο του και στο οικογενειακό του περιβάλλον. Ο διάλογος είναι φανταστικός, ο αφηγητής όμως πραγματικός.
Ο διάλογος
«Θα πιεις και άλλο καφέ ή τελείωσες;» ρώτησα την Τασία, καθώς καθόμαστε στο καφενεδάκι στο λιμάνι.
«Θα πιω άλλον ένα. Εξάλλου είναι πολύ όμορφα εδώ και δεν βιαζόμαστε, εκτός εάν περιμένεις κανένα από τα περίεργα τηλεφωνήματα, που διαρκούν πάνω από ώρα. Τι με κοιτάς έτσι; Νομίζεις ότι δεν ξέρω τι γίνεται; Να δω τι δικαιολογία θα βρεις αυτή την φορά για τα παιδιά. Σαν δεν ντρεπόμαστε έχουμε και δύο εγγόνια. Αλλά να μου πεις , πότε μεγάλωσες παιδιά, για να ξέρεις τι θα πει να έχεις εγγόνια. Εσύ αλλού έχεις το μυαλό σου».
«Τασία, τα τηλεφωνήματα είναι από την δουλειά. Τελεία και παύλα. Τα έχουμε πει ήδη αυτά».
« Έχουμε είκοσι χρόνια, που δεν ζούμε σαν ζευγάρι. Με πλησιάζεις όποτε δεν έχεις άλλη, στα μεσοδιαστήματα από την μία σχέση σου στην επόμενη. Λες να μην το ξέρω; Τι νομίζεις; Με θέλεις τώρα δίπλα σου μετά το έμφραγμα, αλλά δεν προσφέρομαι».
«Η ζήλεια σου φταίει. Από την ζήλεια παράτησες τον εαυτό σου και γέρασες πριν την ώρα σου. Πού είναι η γυναίκα που παντρεύτηκα; Οι άλλες σού φταίνε και δεν κοιτάς τα λάθη σου. Τον σύντροφο τον διεκδικούμε. Δεν τον περιφρονούμε. Δεν ευθύνομαι εγώ, που δεν έκανες καριέρα. Εσύ το αποφάσισες και στέγνωσες με το μαγείρεμα και το σίδερο. Μας φταίνε μόνον οι άλλοι. Τα παιδιά σου και τα παιδιά σου. Δεν έχουν ονόματα είναι μόνον το άλλοθι και η δικαιολογία σου για την άκαρπη ζωή σου. Άκαρπη ναι, τι ωραία λέξη, μόλις τώρα την σκέφτηκα».
«Δημιουργική είναι η ανηθικότητα, έτσι ισχυρίζεσαι όπου σταθείς και όπου βρεθείς. Επιχειρηματολογείς κιόλας για τις κατακτήσεις σου. Δημιουργικός είναι όποιος φεύγει και δίνει λύσεις. Εσύ μένεις στον γάμο, που δεν θέλεις γιατί ξέρεις ότι δεν θα βρεις άλλο θύμα να σε ανέχεται. Βαφτίζεις την δειλία τόλμη, αλλά δεν τολμάς να δεις τις πράξεις σου κατάματα. Ζήσε με τα μπερδεμένα ουσιαστικά σου, που δεν σημαίνουν τίποτα. Οι έννοιες σού διαφεύγουν. Αλλά εγώ δεν μπερδεύομαι πια. Αρκετά. Δεν υπάρχει διάλογος. Δεν συναντιόμαστε στις λέξεις».
«Μιλάς εσύ η γυναικούλα για τις λέξεις μου. Γιατί μπερδεύεσαι στην ζωή μου; Μου λες; Γιατί δολοπλοκείς και υφαίνεις ίντριγκες πίσω από την πλάτη μου. Αγωνίζεσαι να ελέγξεις την ζωή μου. Να μηδενίσεις τον χαρακτήρα μου. Σου λέω ήρεμα εδώ και πολλά χρόνια, ότι εγώ δεν θα αλλάξω. Την σταλιά ζωής που έχω μέσα μου δεν θα την πιεις, ούτε εσύ, ούτε τα παιδιά σου. Και μένω στον γάμο για τις υπηρεσίες σου. Είναι δωρεάν και βλέπω και τα παιδιά. Επίσης ένα διαζύγιο δεν εξυπηρετούσε τα επαγγελματικά μου σχέδια. Τώρα η φιλοσοφία μου είναι ξεκάθαρη;»
«Περισσότερο δεν γίνεται. Θυμάσαι όμως τα πράγματα που εξυπηρετούν το παραμύθι που ζεις. Ναι βέβαια στην περίπτωση μας, εγώ σου έκανα την πρόταση γάμου. Σε ανάγκασε κανένας και δεν το ήξερα; Όχι βέβαια ήταν δική σου απόφαση. Κοίταξες να πάρεις μια γυναίκα να βολευτείς. Εγώ ήμουν η ευκαιρία σου και στάθηκα δίπλα σου σε δύσκολα χρόνια. Όταν δείλιαζες, εγώ σε στήριζα γιατί πίστευα σε εσένα. Ήσουν ικανός και μαχητής. Μην γελιέσαι, την καριέρα σου μαζί την κτίσαμε. Η θυσία είναι μόνον δικιά μου. Εσύ απολαμβάνεις αλλά απατάσαι. Χωρίς εμένα θα ήσουν ένα μηδενικό, όπως ήσουν πάντα. Σαν τον πατέρα σου τον αποτυχημένο».
Παρήγγειλα έναν επιπλέον καφέ και αποφάσισα να κάνω την μοιραία ερώτηση. Ξεροκαταπίνω και μουρμουρίζω την μοιραία πρόταση. Συλλογίζομαι πριν την ερώτηση κρίσεως: Γιατί να με αφορά η επιθυμία της; Τι έπαθα μετά το έμφραγμα;
«Δηλαδή εάν είχες δουλειά και χρήματα, δεν θα ήσουν μαζί μου; Θα χωρίζαμε;»
«Εννοείται, από όταν αποκτήσαμε το πρώτο παιδί μας. Θα σε είχα αφήσει σύξυλο, εσένα και τις επιθυμίες σου. Ντύνεις τις πιο φτηνές απολαύσεις σου με φιλοσοφίες του πεζοδρομίου και νομίζεις ότι μας πείθεις. Κάνεις λάθος σε έχουμε καταλάβει όλοι εδώ και πολύ καιρό».
«Το λες τώρα που είμαι φοβισμένος από το έμφραγμα. Νομίζεις ότι σε έχω μεγαλύτερη ανάγκη και βρίσκεις τα λόγια που πληγώνουν. Είμαι περίεργος εάν λες τα ίδια και σε ένα χρόνο, όταν θα έχω συνέλθει πλήρως και θα μπορώ πάλι να επανέλθω κανονικά στην δουλειά μου. Τότε θα δούμε πόσο θαρραλέα είσαι. Θα τα μετανιώσεις Τασία αυτά τα λόγια».
«Δεν θα μετανιώσω τίποτα. Με έχεις καταφρονήσει, με έχεις αδικήσει, με έχεις ακυρώσει, με έχεις μηδενίσει, με έχεις προ πολλού αντικαταστήσει. Το τυπικό μας έμεινε για να ικανοποιήσεις την περιβόητη επιθυμία σου. Τα γηρατειά θα μας βρουν χώρια. Δεν θα φύγω εγώ, θα φύγεις εσύ. Η ταπεινή Τασία δεν υπάρχει πια και αυτό δεν το αντέχεις. Η υποταγή μου αποσύρθηκε, γιατί τώρα μπορώ να είμαι ίση. Ίσως να χρειάστηκε η αδυναμία σου για να το καταλάβω. Την δυνατή Τασία δεν την θέλεις. Θα την αφήσεις. Ο χρόνος δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η απόφαση και εγώ δεν βιάζομαι».
Η ψυχοθεραπεία και η τελική επιλογή
Το ζευγάρι του διαλόγου ποτέ δεν χώρισε. Ο αφηγητής μετά το έμφραγμα αναζήτησε ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπίσει τις επιλογές του. Ήταν δεμένος σε ένα γάμο συγκρουσιακό και αδύναμος από την υγεία του. Βρήκε μόνος του την λύση όταν συνειδητοποίησε την πραγματικότητα. Το μόνο αρνητικό της πραγματικότητας είναι ότι μας βρίσκει, κάθε φορά που δεν την θέλουμε.
Η ψυχοθεραπεία του έληξε με τα εξής λόγια: «Δεν μπορώ να απαλλαγώ από την επιθυμία μου και την σύγκρουση, μπορώ όμως πάντα να την μασκαρεύω και να την αγνοώ όπως έκανα μέχρι τώρα». Ήταν ίσως η μόνη επιλογή για τον αφηγητή μας και τελικά επιτυχημένη για τον ίδιο και την οικογένεια του.
Το κέρδος του βρίσκεται μόνο στη συνειδητοποίηση της επιλογής του. Ήταν ο δικός του τρόπος να αντικρίσει την σύγκρουση και να την επιλύσει.
