Με την Μερόπη συναντηθήκαμε ένα Πάσχα. Με σύστησε στη Μερόπη ο παθολόγος της οικογένειας. Είχε πριν από επτά μήνες γεννήσει το πρώτο της παιδί. Μία κορούλα. Ανησυχούσε και ανησυχούσε πολύ, γιατί κάτι δεν πήγαινε καλά στην επικοινωνία με το μωρό της. Δεν την κοιτούσε στα μάτια ,όπως μου είπε.
Η Μερόπη ήταν είκοσι έξη χρονών, μία ευχάριστη και χαμογελαστή γυναίκα. Κυρίως εντυπωσίαζε το χαμόγελο της που άλλαζε το πρόσωπο της. Χαμογελούσε με την καρδιά της. Αυτό το πρόσωπο αποτύπωνε με την ίδια εκφραστικότητα την χαρά και τη λύπη. Η Μερόπη είχε μεγαλώσει σε ένα ορεινό χωριό της Δυτικής Μακεδονίας. Η μητέρα της ζούσε στο χωριό ,όπως και οι γονείς του άντρα της σε ένα γειτονικό χωριό. Είχε τελειώσει το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Δεν συνέχισε στο Λύκειο. Δούλευε στα χωράφια τους μέχρι που της έκαναν προξενιό τον άντρα της. Η Μερόπη δέχτηκε τον γάμο γιατί της άρεσε πολύ ο άντρας της. Θα μπορούσε να πει όχι και να μείνει στο χωριό. Προτίμησε να παντρευτεί και να έρθει στην Αθήνα , όπου ήταν η δουλειά του άντρα της.
Στην Αθήνα η Μερόπη έμεινε στο σπίτι δύο χρόνια και τον δεύτερο χρόνο έμεινε έγκυος στην μικρή κορούλα της. Της άρεσε η ζωή της και αγαπούσε τον άντρα της και το παιδί της με μια τρυφερότητα, που ήταν κυρίαρχη στο σπίτι τους.
Μου έλεγε : < Για πρώτη φορά η ζωή μου ήταν ήσυχη, ξεκούραστη. Μπόρεσα να χαρώ τον ερχομό του παιδιού μου. Δεν αισθάνομαι ξένη στην πρωτεύουσα. Εδώ είναι τώρα πια το σπίτι μου>. Οι πέντε πρώτοι μήνες πέρασαν με την συνεχή φροντίδα του παιδιού. Τον έκτο μήνα η Μερόπη παρατήρησε ότι το παιδί δεν της χαμογελάει. Αισθάνθηκε όμως μου είπε μια παγωνιά. Άρχισε να αναρωτιέται μήπως δεν ήταν τυχαίο ότι το παιδί της δεν μπόρεσε να θηλάσει. Από την άλλη μεριά ησύχαζε κάθε φορά που πήγαινε στο γιατρό και της έλεγε ότι ήταν θέμα ιδιοσυγκρασίας του παιδιού. Οι εξετάσεις όλες ήταν καλές.
Καθώς ο καιρός περνούσε τα προβλήματα πολλαπλασιάζονταν. Η κορούλα της δεν μπορούσε να καθίσει και όταν την σήκωνε στην αγκαλιά της δεν κρατούσε το κορμάκι της. Έτσι το αισθανόταν η Μερόπη. Από τότε άρχισε ο Γολγοθάς. Επισκέψεις σε πολλούς γιατρούς. Πολλές εξετάσεις και αξιολογήσεις των ειδικών. Ένα χάος που η Μερόπη το άντεχε.
Βρισκόμαστε δύο φορές την εβδομάδα. Ήμουν ο δικός της άνθρωπος , εγώ που προσπαθούσα να μεταφράζω για τη Μερόπη τα λόγια των γιατρών, που δεν καταλάβαινε ή δεν ήθελε να ακούσει. Μια φορά μου ζήτησε να πάμε μαζί στη νευρολόγο, που παρακολουθούσε το παιδί, για να την βοηθήσω να καταλάβει.< Ίσως εσύ κάνεις τις σωστές ερωτήσεις> μου είπε. Αρνήθηκα αλλά υποσχέθηκα ότι θα μιλήσω με την νευρολόγο και αργότερα όταν βρεθούμε μπορώ να της εξηγήσω καλύτερα τα πράγματα.
Όταν μίλησα με την νευρολόγο, πέντε μήνες μετά την αρχική επίσκεψη της Μερόπης, η διάγνωση ήταν πολύ σοβαρή. Το κοριτσάκι είχε ένα σύνδρομο εξαιρετικά σπάνιο , που εμφανίζεται κυρίως σε παιδιά θηλυκού γένους. Τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν σοβαρή νοητική υστέρηση με αυτιστικά στοιχεία. Η πρόγνωση δεν ήταν καλή. Το παιδί είχε λίγες πιθανότητες ακόμα και να μιλήσει. Η μοναδική ακτίνα αισιοδοξίας ,που άφησε η γιατρός ήταν ότι το κοριτσάκι θα περπατούσε και δεν θα είχε κινητικά προβλήματα. Μέσα στην οδύνη κάτι ήταν και αυτό.
Όταν συναντηθήκαμε με τη Μερόπη και με ρώτησε για τη γιατρό, της απάντησα ότι μίλησα και μου είπε για την διάγνωση και τη πορεία από εδώ και πέρα. Όταν της είπα με λεπτομέρειες τη συνομιλία μας με τη νευρολόγο , μου απάντησε :< Αυτά τα ξέρω. Τώρα τι γίνεται;>. Κατάλαβα ότι η Μερόπη άκουγε τους γιατρούς , αλλά ήταν λες και δεν την αφορούσαν αυτά που έλεγαν. Η άρνηση της ήταν απόλυτη. Η μόνιμη απορία της <Πότε το παιδί μου θα γίνει καλά;>.
Με την Μερόπη βρισκόμαστε δύο φορές την εβδομάδα για τρία χρόνια. Κάθε μήνα αποχαιρετούσε και ένα όνειρο για το παιδί της. Στο δικό της χρόνο με το δικό της τρόπο. Καθόμουν εκεί και την άκουγα. Μπορούσα μόνο να πονώ μαζί της και να στέκομαι δίπλα της , μη βιάζοντας, μη ανυπομονώντας , μόνο περιμένοντας. Να περάσουμε μαζί ένα ατέλειωτο θρήνο. Αυτή ήταν η δουλειά μου. Να αντέχω, όπως άντεχε η ίδια.
Μια φορά μου είπε :< Τέρμα, τελείωσε η κόρη μου θα μείνει πάντα μια κουκλίτσα. Θα την έχω μόνιμα στην αγκαλιά μου. Ο Θεός να με έχει καλά να την φροντίζω>. Και η Μερόπη αυτό έκανε. Πονούσε για τη κόρη της, αλλά τη φρόντιζε με τρυφερότητα. Ούτε μια στιγμή δεν δείλιασε να αναλάβει το ρόλο της. Στις συναντήσεις μας μετά τον πρώτο χρόνο μέσα στη λύπη ήρθε και η χαρά. Χαιρόταν με το παραμικρό κατόρθωμα της κόρης της. Τρεφόταν από ένα τυχαίο χαμόγελο και μου έλεγε :< Θα δεις. Έχουν κάνει λάθος>. Η χαρά της Μερόπης ήταν απλή, όπως απλός ήταν και ο πόνος της. Δεν είχε ενοχή, δεν είχε δυσφορία, δεν είχε κούραση και για αυτό άντεξε. Ίσως η ζωή της στο χωριό και η αγάπη της οικογένειας της ήταν τα μεγάλα όπλα της. Η Μερόπη είχε πόνο αλλά δεν είχε δυστυχία.
Στη σχέση μας, μου είχε δώσει το ρόλο του μεσάζοντα. Καταλάβαινε ότι με χρειάζεται για να της μεταφράζω σιγά αλλά σταθερά τα λόγια των γιατρών. Έλεγε : < Εγώ είμαι αμόρφωτη. Σε πληρώνω για να μου λες τι είπαν. Τι θα γίνει τελικά με την κορούλα μου>.
Η Μερόπη το τρίτο χρόνο έμεινε έγκυος. Το παιδί που περίμενε ήταν αγόρι.< Ευτυχώς, μου είπε. Δεν κινδυνεύει να πάθει τα ίδια όπως η κόρη μου. Θυμάσαι που οι γιατροί είπαν ότι το σύνδρομο εμφανίζεται μόνο στα κορίτσια;>.
Μόλις γέννησε μου έφερε φωτογραφίες του γιού. Ήταν ένα πανέμορφο μωρό και της το είπα.< Ναι, μου είπε. Είναι ένα δεύτερο παιδί. Το πρώτο στη καρδιά μου μένει η κόρη μου. Θα φροντίσω να την αγαπάμε όλοι. Και εμείς που υπάρχουμε και αυτοί που θα έρθουν στην οικογένεια μας>.
Το δεύτερο παιδί ήταν η ισορροπία και η ολοκλήρωση. Η Μερόπη ήταν πια πολύ απασχολημένη. Δεν χρειαζόταν μεταφραστή. Μπορούσε μόνη της να καταλαβαίνει και να πράττει.
Την ημέρα που ο γιός της έγινε επτά μηνών είχαμε ορίσει τη τελευταία συνάντηση μας. Υπήρχε πολλή συγκίνηση και αγάπη. Η Μερόπη μου είπε < Δεν θα τολμούσα να πω αντίο πριν ο γιος μου συμπληρώσει τους επτά μήνες. Έτσι σαν μια επέτειο γιατί ξεκινήσαμε να βρισκόμαστε στους επτά μήνες της κόρης μου. Ένας κύκλος έκλεισε. Ένα άλλος ανοίγει>.
Η Μερόπη με κάλεσε στα βαφτίσια του τρίτου παιδιού της , που ήταν πάλι αγόρι.< Τώρα ,μου είπε, είμαι ατρόμητη. Έχω τρεις άντρες να αγαπούν και να φροντίζουν δύο γυναίκες>. Και εγώ δεν είχα παρά να συμφωνήσω. Καλός συνδυασμός σκέφτηκα. Να είσαι πάντα καλά , Μερόπη.
