Ταλέντο
Το ταλέντο είναι η αλήθεια. Είναι ένα κάλεσμα εσωτερικό, που αν ακουστεί, υπαγορεύει αβίαστα την ιστορία του προσώπου και τις επιλογές του. Είναι η δύναμη και η ικανοποίηση. Είναι η σύνδεση του προσώπου με την ιστορία του. Το ταλέντο είναι επίσης η ικανότητα του ατόμου να αλλάζει τον κόσμο. Είναι η δημιουργία, που χαράζει την διαδρομή. Το διατυπώνουμε με πολλές λέξεις. Χάρισμα, κλίση, έφεση ή αλλιώς ικανοποίηση, χαρά, δημιουργία.
Η ιστορία
Η Ελευθερία είναι αθλήτρια. «Στο παρελθόν έκανα πρωταθλητισμό. Τώρα πια με τρία παιδιά δεν δηλώνω αθλήτρια αλλά μητέρα. Κάτι όμως πάνω μου είναι αιώνια αθλητικό», μου είπε την πρώτη φορά που βρεθήκαμε. Αυτό το “αιώνια αθλητικό” σημειώθηκε αμοιβαία σαν ένα θέμα μελλοντικής συζήτησης. Η Ελευθερία το δήλωσε αλλά δεν το προσδιόρισε. Ήταν η εκκρεμότητα μας.
Η Ελευθερία είναι παντρεμένη δέκα χρόνια. Η απόφαση για το γάμο της πάρθηκε κάτω από πίεση ψυχική και ουσιαστική. « Δεν είχα επιλογή τότε ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Εάν το τότε ήταν τώρα δεν θα παντρευόμουν. Όμως το παρόν δεν είναι μαύρο, γκριζάρει απλώς λίγο», μου ανέφερε λίγο αργότερα.
Το λίγο γκρίζο της Ελευθερίας είναι μια κατάθλιψη, η οποία εμφανίστηκε πριν τέσσερα χρόνια. « Η τωρινή», όπως μου είπε. « Η παλιά υπάρχει από τα δέκα μου. Απλώς είχα μάθει να ζω με αυτήν. Η τωρινή, όμως δεν μου αφήνει περιθώρια. Χρειάζεται πια να ρυθμίζω την διάθεση μου».
Το ταλέντο της Ελευθερίας
Η Ελευθερία άφησε τον πρωταθλητισμό στα δεκαπέντε. Το σώμα της είχε φτάσει στα όρια του, όπως επίσης και οι αντοχές της στον πόνο. « Με κάποιο τρόπο εξουθενώθηκα, ψυχικά και σωματικά. Η απόλυτη αδυναμία οδήγησε σε σοβαρό τραυματισμό, από αυτούς που δεν σου επιτρέπουν να συνεχίσεις. Τώρα που το ξαναζώ, τώρα που η στιγμή του τραυματισμού ξαναζωντανεύει, ξέρω ότι ήταν αναπόφευκτος. Ήταν η λύση στο πρόβλημα. Ήταν μια διέξοδος», μου είπε.
Η Ελευθερία δεν ακολούθησε κάποιες σπουδές και δεν επιθύμησε ποτέ κάποιο επάγγελμα. Τελείωσε το Λύκειο και έκανε διάφορες ευκαιριακές δουλειές για τα έξοδα της. Γνώρισε τον άντρα της και παντρεύτηκε. « Ήταν μια ακόμα διέξοδος», μου είπε χαμογελαστά.
Μόλις τα παιδιά μεγάλωσαν, το κενό επέστρεψε. Βρέθηκε ξανά χωρίς απασχόληση μέσα στην απόλυτη ανία. Αργά αλλά σταθερά έπεφτε η διάθεση της και έχανε κάθε επαφή με οποιαδήποτε ικανοποίηση. Οι στιγμές που ήταν χαρούμενη ήταν ελάχιστες και κάποια μέρα την πέρασε χωρίς να κάνει τίποτα. Το κενό ήταν απόλυτο. Η μια ημέρα έγιναν δύο τρεις, πολλές και συνεχόμενες. Η κατάθλιψη ήταν παρούσα. Η διέξοδος αυτή την φορά δυσχερής.
Και τότε προέκυψε μια λάμψη. Φωτίστηκε μια νύχτα. Διάβασε κάπου για σχολές χορού αλλά δραματουργικές. «Χορός για ηθοποιούς», έτσι μου είπε. Έκανε αίτηση, έδωσε εξετάσεις και έγινε δεκτή. Ξεκίνησε με πολλές δυσκολίες, αναστολές και επιφυλακτικότητα. « Είμαι κατάλληλη για αυτό; Θα τα καταφέρω; Τι θα γίνουν τα παιδιά;».
Οι αναστολές υποχώρησαν την πρώτη ημέρα. Η Σχολή ήταν μέσα στη ζωή της, ήταν αυτό που πάντα ήθελε, να χορεύει και να εκφράζεται. « Δεν ήμουν ποτέ των λέξεων. Δεν ξέρω τα χρώματα τους και δεν θέλω να τα μάθω. Η γλώσσα για εμένα, είναι ο χορός. Η κίνηση είναι το συναίσθημα. Ίσως για αυτό δεν έκανα τίποτα άλλο. Δεν είχα καμία άλλη επιθυμία» μου είπε αργότερα.
Η Ελευθερία μέσα από τον χορό συναντήθηκε με την αθλήτρια. Είχε επίγνωση ότι η έκφραση της περνούσε μέσα από το σώμα της. Ο αθλητισμός στην παιδική της ηλικία ήταν το υποκατάστατο. Δεν τον αγάπησε ποτέ αλλά ήταν πολύ καλή. Υπέφερε αλλά ο πόνος της χάριζε την επαφή με την πηγή της ικανοποίησης. Χρησιμοποιούσε το σώμα της αλλά βουβό από έκφραση. Για αυτό και σταμάτησε. Με τον αθλητισμό αποκόπηκε από την έκφραση της. Ο εαυτός της έμεινε μετέωρος και χρειάστηκε η οριστική αποχώρηση για να ξαναρχίσει την σύνδεση με την ζωή της.
Τώρα αυτό θέλει, αυτό κάνει. Δεν το αναγνώρισε από την αρχή, το συνάντησε στην πορεία ή καλύτερα το διάβασε στον τοίχο του αδιεξόδου. Συναντήθηκε με το χάρισμα της και του έγνεψε, δεν το αγνόησε. Είχε το θάρρος ή την απελπισία να το πράξει.
Επιλογές και χαρίσματα
Υπάρχουν κάποιες φορές, που δεν ακούμε την φωνή μας, μια φωνή χωρίς ήχο, πλούσια όμως σε σημασία. Τότε δεν ανταποκρινόμαστε. Οι σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μας παίρνονται ερήμην μας. Τα χαρίσματα μας δεν μας καθοδηγούν, ίσως γιατί είναι δικά μας και δεν συναντώνται ποτέ με τις αξίες μας. Δίνουμε αξία στα χαρίσματα των άλλων και παλεύουμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι. Στην πορεία εξαντλούμαστε, αποξενωνόμαστε. Η επιτυχία μοιάζει ξένη, αλλόκοτη , ίσως δανεική.
Τότε χρειάζεται να σταματήσουμε. Να συναντηθούμε με την αυτογνωσία. Θετικά, χωρίς άμυνες. Ίσως το να δούμε και να συλλογιστούμε φαντάζει μικρό αλλά είναι πλούτος για το παρελθόν και κληρονομιά για το μέλλον.
Οι περισσότεροι όμως από εμάς δεν γυρνούν ποτέ πίσω. Η αλλότρια επιλογή είναι πολύ δεσμευτική. Ο κύκλος κλείνει και γίνεται μικρός, μια κουκκίδα χωρίς έκταση. Μερικοί τολμούν. Είναι οι πιο δυνατοί ή πιο αδύνατοι. Ένα όμως είναι βέβαιο: Είναι οι πιο θαρραλέοι. Καταλήγουν οι πιο ικανοποιημένοι και αυτοί που έχουν το χάρισμα να ανακαλύπτουν το νόημα και την επιθυμία στη ζωή τους.