Η ζήλεια θεωρείται έκφραση της αλαζονείας, της ματαιοδοξίας και του εγωισμού. Είναι ένα συναίσθημα για το οποίο ντρεπόμαστε. Δεν την αναγνωρίζουμε γιατί μας προσβάλλει. Θίγει την εικόνα μας. Υφίσταται λογοκρισία. Πιστεύουμε ότι η ζήλεια σκοτώνει τον έρωτα, τον κάνει φτηνό, τον μειώνει. Όταν ζηλεύουμε, σταματάμε να απολαμβάνουμε. Μας κατέχει καχυποψία και συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τον αντίζηλο. Και πάντα βγαίνουμε χαμένοι. Κάποιος άλλος αξίζει περισσότερο από εμάς και εμείς είμαστε οι κατώτεροι, οι καταδικασμένοι. Είναι όμως έτσι;
Η ιστορία του Μάρκου
Ο Μάρκος ήταν δεν ήταν σαράντα χρόνων. Ένας άντρας ψηλός, γοητευτικός με αυτοπεποίθηση. Τα λόγια του μετρημένα, οι προτάσεις του ταίριαζαν σε γραπτό λόγο. Περιέγραφε με λεπτομέρειες τα συναισθήματα του και τα γεγονότα που τα προκάλεσαν. Η αιτιότητα εδραιωμένη. <Συνέβη αυτό και αισθάνθηκα αυτό>. Ο λόγος συνάντησης μας ήταν ότι η αιτιότητα και η θετική σκέψη δεν φαινόταν να εξυπηρετούν πλέον τη σκέψη του. Εκεί που έφτιαχνε τα οικονομικά αρχεία στον υπολογιστή του, ξεπρόβαλε η εικόνα της γυναίκας του, έτσι χωρίς λόγο, σάμπως να γύρευε από μακριά να του μιλήσει.
Ο Μάρκος παντρεύτηκε στα τριάντα, με την κοπέλα, που ερωτεύτηκε. Είχε διάφορες σχέσεις πριν την γνωριμία τους αλλά τίποτα σοβαρό. <Δεν είχα σκεφτεί καθόλου τον γάμο, πριν την γνωριμία μας> ήταν τα λόγια του. Το πρώτο παιδί τους, αγόρι, το απέκτησαν δύο χρόνια μετά. Το δεύτερο ήρθε πολύ γρήγορα, σε δύο χρόνια από το πρώτο. Και το δεύτερο αγόρι. Ο Μάρκος με τους γιούς του ήταν ευτυχισμένος. Δεν το σκεπτόταν τώρα, το σκεπτόταν κάθε μέρα, ζούσε έτσι. <Ήθελα οπωσδήποτε δύο παιδιά. Εγώ σαν μοναχοπαίδι δεν είχα συντροφιά. Είχα μόνο φίλους φανταστικούς να με παρηγορούν στις τιμωρίες μου. Ήθελα τα παιδιά μου να έχουν συντροφιά>.
Το μοναχοπαίδι, ο Μάρκος ήταν πολύτιμος για τους γονείς του και το ένιωθε. Η αγάπη ήταν μέσα του και η μητρική και η πατρική. Αργότερα από πολύτιμος, έγινε το καμάρι τους. Ακολούθησε λαμπρές σπουδές και ανάλαβε την πατρική επιχείρηση. Έχοντας καριέρα, εργασία και ασφάλεια παντρεύτηκε μια γυναίκα, που δεν είχε τίποτα από αυτά. Ήταν μόνο η εκλεκτή. Και η εκλογή για τον Μάρκο, ήταν η δέσμευση του. <Της ζωής μου. Η θέση της γυναίκας μου ήταν ακλόνητη στη ζωή μου> μου είπε. Δύο χρόνια πριν, η ζωή του Μάρκου άλλαξε. Η γυναίκα του είχε μια άλλη σχέση. Ο Μάρκος το έμαθε τυχαία, και βρέθηκε απροετοίμαστος.
< Στην αρχή, ήταν έκπληξη. Μετά βουβός τρόμος. Μετά θυμός και μίσος. Μετά αποχώρηση. Δεν σκέφτηκα να μάθω το γιατί. Δεν με ενδιέφερε καθόλου. Ήθελα να ξεχάσω τα πάντα. Την ζωή μου όλη με την γυναίκα μου. Ήθελα να σταθώ στη στιγμή, να κάνω την επιλογή μου πάλι από την αρχή, να αλλάξω το παρελθόν. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αντιμετώπισα το αδύνατον. Ήθελα να αλλάξω το παρελθόν. Τότε το πίστευα. Μπορούσα, αν ήθελα να τα αλλάξω όλα. Και τον χρόνο ακόμα. Δεν τα κατάφερα. Άλλαξα εγώ, που δεν ήθελα να αλλάξω. Άλλαξε η ζωή μου, που δεν ήθελα να αλλάξει. Την γυναίκα μου δεν την είδα ξανά. Με επισκέπτεται όμως στην οθόνη του υπολογιστή μου. Δεν λέω, ότι δεν θέλω. Ίσως και αυτή η εικόνα να είναι παρηγοριά. Να είναι κάτι να πιαστώ για να αλλάξω. Μου θυμίζει την εκκρεμότητα. Για αυτή την εκκρεμότητα, θέλω να κουβεντιάσουμε. Να μου πείτε το συναίσθημα, να βγάλω νόημα> μου είπε ο Μάρκος στη τρίτη συνάντηση μας. Το συναίσθημα, που έψαχνε ο Μάρκος ήταν η ζήλεια και ο έρωτας. Δεν υπήρχε ούτε μια λέξη για αυτά μέσα στην διήγηση του. Χωρίς την ζήλεια και τον έρωτα, η εικόνα της γυναίκας του δεν είχε νόημα.
Η ερωτική ζήλεια
Για να κατανοήσουμε όμως καλύτερα την ζήλεια πρέπει να την συνδυάσουμε με τον έρωτα. Ο έρωτας είναι ελεύθερη επιλογή. Δεν μπορεί κανένας να μας υποχρεώσει να ερωτευτούμε ένα πρόσωπο. Αντίθετα με μια πράξη άγνωστη, τελείως εσωτερική, που μας καθορίζει επιλέγουμε ένα και μόνο πρόσωπο. Αυτό το συνηθισμένο πρόσωπο, εμείς το βλέπουμε εξαιρετικό. Το φωτίζουμε με ένα φως λαμπρό. Ο έρωτας έχει αποκλειστικότητα και σε αυτό διαφέρει από την επιθυμία. Κάθε έρωτας είναι δύναμη εκλογής, όρος του η συνείδηση της μοναδικότητας.
Η ζήλεια είναι το άλλο πρόσωπο του έρωτα, είναι η βάση του, η ουσία του. Μαζί με τον έρωτα γεννιέται και η ζήλεια. Μετά την επιλογή θέλουμε μόνον ένα πράγμα. Τον έρωτα του Εκλεκτού, ο οποίος θα διαρκέσει για πάντα. Η απαίτηση της αιωνιότητας εκφράζεται στην ζήλεια. Με την ζήλεια στερεώνουμε τον έρωτα μας, λαμβάνουμε την επιβεβαίωση ότι ο άλλος συνεχίζει να είναι ο Εκλεκτός μας. Αν δεν μας αναγνωρίζεται το δικαίωμα της ζήλειας πρέπει να σταματήσουμε να αγαπάμε, να παραιτηθούμε. Η ζήλεια είναι ο άγρυπνος φρουρός μας. Όταν ο Άλλος δεν ανταποκρίνεται και ακυρώνει την ζήλεια μας, τότε ο έρωτας μας πεθαίνει. Η ζήλεια όσο και αν προσπάθησε δεν τα κατάφερε να θεραπεύσει τον έρωτα. Σειρά έχει ο Χρόνος και ο χωρισμός.
Η ψυχοθεραπεία και το χαμένο νόημα του Μάρκου
Ο έρωτας όμως όπως και η ζήλεια μάχονται με τη λογική. Η λέξη ζήλεια έχει την έννοια του ζήλου, του ανταγωνισμού, της αναζήτησης με πάθος, του πόθου. Κινείται και διακινείται από το θυμικό, είναι φτιαγμένη από τον φόβο της απώλειας του έρωτα. Είναι ένα συναίσθημα καυτό. Αναζητεί την έκφραση, σπρώχνει στην πράξη. Όταν δεν εκφράζεται, γίνεται μίσος και θυμός. Όταν δεν βρίσκει ικανοποίηση, γίνεται εκδίκηση και θλίψη.
Ο Μάρκος έζησε προστατευμένος από την ζήλεια. Δεν την βίωσε στην οικογένεια καθότι μοναχοπαίδι. Δεν εκπαιδεύτηκε ψυχικά για την διεκδίκηση. Ο έρωτας όπως και η ζήλεια τον βρήκε απροετοίμαστο. Δεν είχε την ψυχική γενναιότητα να την εκφράσει. Δεν έγινε αντίπαλος στον Άλλον της γυναίκας του. Απλώς εγκατέλειψε. Έφυγε από τον αγώνα και τον έρωτα πριν το τέλος. Στην πορεία των συναντήσεων μας, αποφάσισε να γυρίσει και να διεκδικήσει. Ήταν ακόμα ερωτευμένος με την γυναίκα του και οι τίτλοι τέλους δεν είχαν πέσει για τον ίδιο. Για αυτό έβλεπε μπροστά του την εικόνα της. Ήταν ένα τελευταίο κάλεσμα. Όταν το εξέφρασε δεν βρήκε ανταπόκριση. Η σχέση τους είχε λήξει.
Αναγνωρίζοντας όμως την ζήλεια του, αναγνώρισε και την απώλεια. Η γυναίκα του υπήρχε, ήταν κάποτε η Εκλεκτή, ήταν στην ψυχή του. Ο Χρόνος θα τον θεράπευε, τώρα που αναγνώρισε την θλίψη του. Ήταν η στιγμή, που ο Μάρκος αισθάνθηκε δυνατός να αντέξει την ζήλεια του και εξίσου δυνατός για να πενθήσει.
Λίγα ακόμα λόγια
Οι άνθρωποι, που αγαπήσαμε δεν διαγράφονται. Ζουν μαζί μας. Αλλάζει απλώς η θέση τους. Δεν βρίσκονται στην επικαιρότητα. Οι δυνατοί ζηλεύουν και διεκδικούν. Αγαπούν ακέραιοι και με ένα ζήλο φλογερό. Πολλές φορές βρίσκουν ανταπόκριση. Πολλές φορές όχι. Και τότε αποχαιρετούν, χωρίς να απαρνιόνται αυτούς που αγάπησαν. Αποχαιρετούν τον έρωτα τον δικό τους.
