Η εποχή μας είναι <το πρόσωπο>. Ο σημερινός άνθρωπος έχει πολύ λίγα στηρίγματα έξω από τον εαυτό του. Μαζί με τα δικαιώματα τον συνοδεύουν οι υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις βαθιές, προσωπικές με πολλές από τις οποίες μας έφερε αντιμέτωπους ο Υπαρξισμός τονίζοντας τις ανοικτές επιλογές, την ευθύνη και το νόημα. Το νόημα μιας ζωής που δεν έχει νόημα και είναι ευθύνη του ανθρώπου να το δημιουργήσει.
Ο άνθρωπος , λοιπόν της λογικής , αυτός ο δημιουργός του νοήματος , έχοντας αφήσει πίσω του πολλές από τις προηγούμενες αξίες , που περιόριζαν τη ζωή και τις επιλογές του , έχει απομείνει με λίγες, πολύ λίγες κοινές. Μία από αυτές, ο ρυθμιστής των κοινωνικών αλλά και των προσωπικών σχέσεων είναι η δικαιοσύνη. Και πως αλλιώς; Αφού η αδικία εκτρέφει το μίσος και την επιθετικότητα και δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Στις προσωπικές σχέσεις η δικαιοσύνη λαμβάνει άλλο νόημα που είναι η ελευθερία επιλογής και η αξιοπρέπεια. Αυτές χαράζουν την ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων.
Η πολυπλοκότητα των προσωπικών σχέσεων και η απόγνωση που πολλές φορές τη συνοδεύει αποτυπώνεται και στα διαζύγια. Το διαζύγιο έχει πολλές αρνητικές πλευρές αλλά στο επίπεδο των προσωπικών σχέσεων και μια θετική. Είναι από μόνο του μια απόδειξη ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μεγάλες αξιώσεις για την ποιότητα των σχέσεων του, την αποφυγή των συμβιβασμών και την αναζήτηση της τιμιότητας , που είναι η βάση της προσωπικής δέσμευσης. Δεν είναι προετοιμασμένος να ανεχτεί μια αποτυχία και να την ονομάζει γάμο. Η κοινωνική πεποίθηση ότι <το άτομο έχει σημασία> ιδωμένο στnν ατομική προοπτική σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αξία , τη μοναδική αναντικατάστατη προσωπικότητα του, γεγονός που δε χωρίζει τους ανθρώπους αλλά αντίθετα τους ενώνει με ουσία στις κοινωνικές και προσωπικές τους σχέσεις.
Οι αξιώσεις που τοποθετεί το διαζύγιο είναι επομένως ουσιαστικές για τη πολύτιμη συντροφική σχέση του γάμου. Ο σεβασμός των αναγκών του άλλου μέσα από την προσωπική ματιά και των δικών μας αναγκών είναι ένα άνοιγμα, ένα βαθύ ψυχικό άνοιγμα. Οι σχέσεις ανοίγουν και μας περιέχουν μόνο όταν η αγάπη είναι παρούσα. Η αγάπη εξασφαλίζει την ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια. Με την αγάπη οι άνθρωποι στο γάμο τους δεν είναι ανυπεράσπιστοι. Η συμβίωση που στηρίζεται στην αγάπη είναι συντροφικότητα. Αυτός είναι ένας τρόπος <του συνυπάρχειν> που εξασφαλίζει διάρκεια και ισορροπία. Είναι ένας τρόπος που δεν πληγώνει και που σε περιπτώσεις που ένας γάμος φτάνει στο τέλος του οδηγεί σε χωρισμούς χωρίς θύματα, χωρίς θυσίες από τη πλευρά των παιδιών.
Το διαζύγιο είναι μια αναχώρηση και μια επιλογή. Είναι επιλογή με ευθύνη. Στο διαζύγιο είτε μένουμε είτε φεύγουμε σημασία έχει η ακεραιότητα. Εάν είμαστε ακέραιοι μπορούμε να μην είμαστε δυστυχείς και να παρέχουμε τη φροντίδα μας με αγάπη στα παιδιά μας , που καλούνται να ακολουθήσουν τις ζωές μας. Όταν δε παίζουμε τη προσωπικότητα μας στη σχέση μας έχουμε ψυχικά αποθέματα συγχώρεσης και χάραξης νέων δρόμων , χωρίς βάρη αλλά με τη γνώση της ευθύνης και των προοπτικών.
